Πρώτα-πρώτα να πω ένα ζεστό ευχαριστώ στους φίλους και φίλες που αψήφισαν το κρύο και την βροχούλα και ήρθαν στο Φεστιβάλ Βιβλίου την Κυριακή 21. Ξεκινώ με τη φωτογραφία της Ακρόπολης όπως την απολαύσαμε εκείνο το βράδυ από το Περίπτερο «Ψυχογιός».
Λοιπόν, να καλωσορίσω τα νέα μέλη της παρέας! Ακόμη κι αν δεν είναι νέοι φίλοι αλλά παλιοί, όπως στη περίπτωση του na με την άριστη μνήμη (θυμάστε εσείς τι σαν χάρισαν πριν 35 χρόνια;). Είναι θαυμάσιο να ξαναβρίσκεις φίλους.
Όσοι είχατε μισοδιαβάσει το βιβλίο τότε που γράψατε το σχόλιό σας, όταν το αναγνωστικό ταξίδι σας φτάσει στον προορισμό του, περιμένω να ξαναεπικοινωνήσετε. Μην χαθείτε!
Και στην Clementine άρεσε η φωτογραφία από το πλοίο που φεύγει! Έχω εντυπωσιαστεί πόσο πολλοί μου την έχετε αναφέρει! Η θέα από ένα πλοίο που ταξιδεύει καλοκαίρι, τα απόνερά του και η ακτή που σβήνει στο βάθος, συμφωνώ με σας ότι προκαλεί ωραίες σκέψεις, γι’ αυτό και την ανάρτησα ώστε να την χαρούμε παρέα.
Πέρα από τον φανερό συμβολισμό «ένα πλοίο που φεύγει, κάπου πάει», για μένα σημαίνει ακόμα πιο πολλά και είναι καλή στιγμή σήμερα να το μοιραστώ μαζί σας, μια που φαίνεται ότι το θέμα μάς έχει αγγίξει ομαδικώς: Την τράβηξε φέτος η κόρη μου, ετών 10, και μόλις την είδα στην κάμερα μού γεννήθηκε αυτόματα η σκέψη-ευχή πόσους δρόμους έχει μπροστά της το κοριτσάκι, πόσα μέρη θα αφήσει πίσω της και σε πόσα νέα θα ταξιδέψει.
Θα τα ξαναπούμε.