Η ανεργία κουβαλιέται πιο εύκολα όταν το βάρος της μοιράζεται. Ο εργένης άνεργος θα ανακαλύψει αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια, σύντομα. Όταν ...
... όταν θα διαβεί την ισιάδα του πρώτου καλού δίμηνου-χιλιόμετρου, περάσει την εύφορη ραχούλα, γεμίσει το παγούρι του στη γάργαρη πηγούλα, στρίψει την απότομη στροφή και ξεμυτίσει, απροετοίμαστος, στη ζοφερή χώρα της Ανησυχίας. Θα τον προϋπαντήσει ένα χοντρό τούνελ, το φυσικό σύνορο της Ανησυχίας.
Απροετοίμαστος, θα μπει στο τούνελ σφυρίζοντας. Για να ανακαλύψει σύντομα, από τα πρώτα κιόλας βήματα, πως δεν βλέπει φως! Εκεί καραδοκούν σαν ληστές και θα τον πλευρίσουν οι Ανησυχίες που θα του καρφώσουν στο μυαλό ότι το τούνελ είναι τυφλό. Θα παίζουν μαζί του μαδώντας τη μαργαρίτα της Αισιοδοξίας του. «Έχει έξοδο το τούνελ – δεν έχει έξοδο το τούνελ». Ανυπεράσπιστος πλέον, αντί του απροετοίμαστος, έφτασε στο σημείο που θα κουτουλήσει στο θεμέλιο της παραπάνω θεμελιώδους αλήθειας.
(Η διήγηση αυτή θα εκπλαγείτε πόσο είναι ρεαλιστική.)
Καθισμένος στο κουτουλημένο θεμέλιο, τρίβοντας με απορία και οδύνη το κατακούτελο καρούμπαλό του, ο άνεργος εργένης θα κατακλυστεί από ένα σμήνος παυσίπονων εικόνων και πυγολαμπίδες θετικής σκέψης που θα γυρέψουν να τον ανακουφίσουν με την ευδαιμονία τους: Τσαφ, θα δει δίπλα του, μια / έναν συνοδοιπόρο που δεν θα κρατάει τον χάρτη ανάποδα και θα παίζει στα δάχτυλα την πυξίδα. Ο /Η συνοδοιπόρος αυτή, σαν τον έφιππο Κολοκοτρώνη, θα του δείχνει με το δάχτυλο αποφασιστικά την κατεύθυνση προς τον μυστικό αεραγωγό του τούνελ. Στην συνέχεια θα τον πάρει αγκαζέ και θα τον συνοδεύσει, ασφαλή, τραγουδώντας ανέμελα προσκοπικούς σκοπούς περιπάτου.
Η ανεργία κουβαλιέται πιο εύκολα όταν το βάρος της μοιράζεται.
Η συνειδητοποίηση της έλλειψης συντροφικού στηρίγματος «με πλάτες» έρχεται μαλακά και πουπουλένια, ως αυτονόητο φυσικό επακόλουθο, τη μέρα που ο / η άνεργος εργένης αισθανθεί, και δια του πόνου παραδεχθεί, ότι με ένα «γεροδεμένο» σύντροφο θα ήτανε καλύτερα. Για συναισθηματική στήριξη, για οικονομική υποστήριξη και για να παίζει τάβλι. Η αθώα αυτή νέα επίγνωση είναι ικανή με ισχύ πυρηνικής βόμβας να μεταλλάξει τον πυρήνα, το κέντρο στον «εγω-κόσμο» του δηλωμένου /-ης εργένη.
Μην ξαφνιαστείτε, λοιπόν, αν μετά την περιπέτεια της ανεργίας του, ο φανατικός εργένης ή εργένισσα κάνει στροφή στη μοναχική προσωπική καριέρα του και μεταλλαχτεί σε φονταμελιστή του ιερού θεσμού της οικογένειας.
Μέχρι τότε, μέχρι να λήξει η περιπέτεια αυτής της ανεργίας ή για όσο διαρκεί ως εργένικη ανεργία, καλείται αναγκαστικά να δώσει τη μάχη ως μονομάχος. Με ενθουσιώδεις υποστηρικτές, από την κερκίδα ή με το ένα πόδι στην αρένα, τους οικείους του και την επίλεκτη λεγεώνα των συντρόφων-φίλων του.
Σκέψη στο περιθώριο
Καλού-κακού ας κρατήσει θέση, ο μονομάχος, στη φωτογραφία του γάμου του!
Ένα από τα κείμενά μου για την ανεργία
5 σχόλια:
Καλημέρα.Ενδιαφέρουσα προσέγγιση της ανεργίας.Εγώ μπορώ να μιλήσω από πείρας για τα καλά που γεννά η ανεργία στους παντρεμένους!Βιώνουμε οικογενειακώς την ανεργία εδώ και τρεις μήνες λόγω έλλειψης δουλειάς του άντρα μου και τολμώ να πω πως από αυτή την ιστορία βγαίνουν και καλά.Ένας πατέρας βλέπει περισσότερο και καλύτερα τα παιδιά του,ασχολείται πιο πολύ με τη σύζυγό του, με τον κήπο, με το σπίτι, έχει πάψει να είναι υπερφίαλος τώρα που δε βγάζει πολλά λεφτά όπως πρώτα,άρα είναι πιο επιεικής και με τους άλλους...κι άλλα πολλά.Βέβαια δεν ήταν έτσι απ' την αρχή και ακόμη δεν έχει αρχίσει να αιωρείται η ερώτηση " μήπως ποτέ δε θα βρω δουλειά;".Επιπλέον υπάρχει ωριμότητα και αγάπη και φυσικά ένα σταθερό αξιοπρεπές μηνιαίο εισόδημα από μέρους μου.Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται:Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Είναι καταπληκτική η ματιά-προσέγγιση όλων των άρθρων σας για την ανεργία.Πολύ ιδιαίτερη ανθρωποκεντρική σκοπιά και πάντα κατά βάθος αισιόδοξη!
Ιωάννα,διάβασα το κείμενό σου καμιά δεκαριά φορές μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν το είχα γράψει εγώ! Συμφωνώ με όλα όσα είπες. Λέξη προς λέξη! Η εμπειρία που περιγράφεις είναι πανομοιότυπη με τη δική μου εμπειρία: και στο δικό μου σπίτι έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο. Η θετικότητα που βγαίνει από το κείμενό σου είναι ορθή, αν με ρωτάς, και δεν είναι επειδή θέλουμε να τα βλέπουμε εμείς ωραία. Ακόμη και στο τραγικό της ανεργίας υπάρχει μια ευκαιρία.
Έχω γράψει, Ιωάννα, ένα κείμενο για την ανεργία που αφορά την οικογενειακή ζωή και δη το ζευγάρι, πώς επηρεάζεται η ζωή τους όταν ο άντρας είναι αυτός που βρίσκεται εκτός εργασίας. Αναφέρεται στις μεγάλες και τις μικρές ανατροπές, στα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Ακόμη και στα ευτράπελα (και τέτοια υπάρχουν.)Λίγο-πολύ είναι στο πνεύμα του δικού σου κειμένου, για να καταλάβεις. Θα βγει κάποια στιγμή κι αυτό. Ίσως, με αφορμή την επικοινωνία σου, να είναι καλή ιδέα να το φέρω χρονικά πιο μπροστά.
Σε ευχαριστώ που επικοινώνησες και για τα ενδιαφέροντα που είπες. Σας εύχομαι να βρει ο άντρας σου σύντομα νέα δουλειά. Όταν μου ξαναγράψεις, να έχει η περιπέτεια αυτή λήξει και να έχετε βγει ενισχυμένοι.
Eξαιρετική η δουλειά σου κορίτσι μου, συνέχισε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Kαι πάλι καλησπέρα.Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοέπεσα επάνω στο πρώτο άρθρο σας για την ανεργία συγκινήθηκα, που κάποιος αφιερώνει χρόνο, φαιά ουσία και ουσιαστικό ενδιαφέρον όχι για το φαινόμενο αλλά για τον άνθρωπο-άνεργο.Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι εγώ αν έγραφα για την ανεργία θα έγραφα για τα καλά της.Ίσως γιατί είχα φανταστεί μία πολύ πιο εκρηκτική και δυσάρεστη κατάσταση στο σπίτι μου,η οποία ευτυχώς δεν έχει έρθει ως τώρα.Συγχαρητήρια και πάλι.Αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να δει πιο πολύ το φως της δημοσιότητας...
Παρεπιμπτόντως, το μπλοκάκι δεν έμαθα ακόμη να το χρησιμοποιώ, αλλά γράφω κάθε μέρα!
Aristi, σε ευχαριστώ για την ενθάρρυνση. Χρειάζεται.
Ιωάννα, σημασία έχει ότι ξεκίνησες να γράφεις συστηματικά. (Αυτό κατάλαβα.) Το μλοκάκι είναι δευτερεύον.
Δημοσίευση σχολίου