Ο τυφώνας «υποψία ανεργίας» θα μείνει στην ιστορία σας. Θα καταγραφεί ως μια από τις καταστρεπτικότερες υποψίες που σας έπληξε ποτέ, ιδιαίτερα άμα αποδειχθεί σωστή κι είστε άνεργος όπως το υποψιάζεστε.
Πριν σας χτυπήσει ο τυφώνας, το τελευταίο προ ανεργίας πλάνο σας σάς δείχνει να περιφέρεστε στο «βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο δουλειές» στάδιο. Περιφέρεστε άσκοπα στο στάδιο σκοτώνοντας τον χρόνο σας (έχετε πολύ χρόνο μπροστά σας αλλά δεν το ξέρετε ακόμη) και για να διασκεδάσετε τον εαυτό σας πηδάτε τα εμπόδια με θεατρική δυσκολία. Μιμείστε τις επευφημίες κόσμου και άλλα τέτοια σαχλά. Παίζετε τον νικητή, ασφαλώς εσείς δεν ανήκετε στους ηττημένους.
Εκεί, στο στάδιο, θα σας βρει η πρώτη ψιχάλα υποψίας. Το λαμπρό φως χαμηλώνει με ντίμερ, λίγο-λίγο γίνεστε πιο σκοτεινός και τα κατάλευκα δόντια σας πιο κατάλευκα. Βλέπετε εμάς μέσα από τον φακό. Πίσω από εμάς βλέπετε να πλησιάζει μια δύση δίχως χρώματα.
Είναι ο τυφώνας που πλησιάζει χωρίς βουητό. Παρακολουθείτε τον κινούμενο ουράνιο έλικα να μεγαλώνει. Ο τυφώνας-τιρμπουσόν πιθανώς να είναι η τελευταία χαριτωμένη σκέψη σας πριν σας κοπεί το γέλιο. Ο τυφώνας «υποψία» σάς χτυπάει, όπως και πολλούς άλλους στην ίδια μοίρα με σας, με ένα τσουνάμι απαισιοδοξίας. Δεν ξέρετε τι είναι αυτό που καταπίνετε. Δεν ξέρετε πού πήγε ο κόσμος που σας κράταγε παρέα, δεν ξέρετε για πού το ‘βαλε ο κόσμος.
Η τέως ευφορία σας μπροστά στα μάτια σας και στα μάτια μας χαριεντίζεται με θράσος με τους τέως θεατές στις κερκίδες. Τους βλέπετε σκοτεινούς, κόντρα στο φως τους, σκιές από πλάσματα που ξέμειναν πίσω. Η ισχύς του τυφώνα ωθεί παλιές ζητωκραυγές πέρα μακριά, προς την ανοιχτή θάλασσα με τα καρυδότσουφλα.
Κοιτάτε σιωπηλός. Άναυδος. Για όποιον δεν ξέρει, ο τρόμος του επερχόμενου σάς έδωσε την τόλμη να βάλετε ο ίδιος εσώκλειστο το περιεχόμενό σας και να σφραγίσετε το γράμμα.
Έχει ξεκινήσει αν δεν το έχετε ακόμη καταλάβει η γύμνωση και ταπείνωση του βασιλιά. Διστακτικά, χωρίς το πανωφόρι σας, εισέρχεστε στη βεβαιότητα ότι είστε άνεργος. Εκεί δεν θα υπάρχουν πια τυφώνες κι υποψίες, μόνο σιγουριά και ένας μπόγος από άδεια βασιλικά ρούχα.
Σκέψη στο περιθώριο
Τους τυφώνες ακολουθεί νηνεμία πάνω από ερείπια.
Ένα ακόμη κείμενό μου για την ανεργία
3 σχόλια:
Νοέλ,
μιά σκέψη μου θα μοιραστώ στα βιαστικά..
Η "υποψία" (σιγά μην της βάλω και κεφαλαίο γράμμα για αξία) της ανεργίας πριν 27 και βάλε χρόνια, έδωσε ισχυρά επιχειρήματα στην μητέρα μου να προωθήσει ένα βιογραφικό μου στην εταιρία που εργάζομαι τώρα. Αφού πρώτα με έσπρωξε να κάνω και ταχύρρυθμα μαθήματα ως δακτυλογράφος-γραμματέας, μπάς και τα ταλέντα μου (της καλής νοικοκυράς) δεν φανερώνονταν και στο γραφείο ενός εργοδότη. χμμμμ....
Ηδη πριν απ'αυτό η "υποψία" της ανεργίας κίνησε τα νήματα και δίδαξα για έναν χρόνο αγγλικά σε πιτσιρικάκια (προνήπια και νήπια) σε ένα ιδιωτικό σχολείο 12 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, και τρεις ώρες δρόμο με τις παλιές συγκοινωνίες στα δεκαοκτώ μου. χμμμ....
Και λίγο πιό πριν αυτή η ριμάδα η "υποψία" δεν επέτρεψε το πιό πηγαίο και αυθεντικό μου ένστικο-συναίσθημα-παρόρμηση-επιθυμία-εαυτό, όπως θες πές το, να πατήσει γερά και με τσαμπουκά και να πεί, "ακούτε εδώ, εσείς με θέλετε δασκαλίτσα ή υπάλληλο, εμένα η καύλα μου όμως είναι να σπουδάσω τέχνες, κι αφού την έχω την υποτροφία και είμαι στην Αμερική, ξεφορτωθείτε από την πλάτη μου, κάντε γαργάρα τις δικές σας τις επιλογές, κι αφήστε με να κάνω αυτό που από παιδί σας δείχνω ότι κάνω καλά. Δημιουργώ και σχεδιάζω. Αστε με ήσυχη"
Και πέρασαν τα χρόνια κι έγινε η "υποψία" δαχτυλίδι στο χέρι. Αρραβώνας ένα πράγμα. Κι έκατσε και στένευε όσο το δάχτυλο μεγάλωνε. Κι έγινε γάμος. Και θρονιάστηκε σαν την κακή τη συμπεθέρα. Και ιδού!!
Ανυποψίαστος δυό φορές έμεινε άνεργος ο Β. και δύο φορές έβαλα πλάτη!
Και Δυό φορές θέλησα να της την κοπανήσω, και να της τα βροντήξω. Η μήπως τρεις, τέσσερις μάλλον, ή καλύτερα πέντε.....Τον λογαριασμό τον έχω χάσει. Τον έχασα μαζί με τις φορές που αναγκάστηκα να κρατήσω τα νεύρα μου και την προσωπικότητά μου απ'εξω. Και μακριά. Από τον κάθε μικρόνοο συνάδελφο, προϊστάμενο ή συνεργάτη. Που στη ζωή της/του έχει ζήσει τις καλύτερες στιγμές να κουτσομπολεύει τα τριγύρω, να σετάρει μπιζού και μπλούζα, να καπνίζει μές τη μούρη σου, να μιλάει βροντερά και άθλια, να πίνει φραπεδιές και να ξεσκίζει το αρνί -και το "¨πεθερικό" ενίοτε- στο γόνατο το Πάσχα. Ακαλλιέργητοι . Χωρίς μεράκι στη ζωή τους. Βολεμένοι. Με το σχετικό τους δάνειο να τρέχει και χωρίς την "υποψία" καν. Και δεν τα βρόντηξα σ'αυτήν τελικά. Που ήταν και ο φταίχτης.
Μα πάλι καλά και ευτυχώς, ανάμεσα σ'αυτούς τους παραπάνω νά, και λίγα λαμπερά διαμαντάκια. Που πήγαν τη ζωή μου πιό μπροστά. Και άνοιξαν τα μάτια μου πιό πλατιά. Η "υποψία" της μάνας μου ευτυχώς μούγινε δώρο. Ασυνείδητο. Σε ανθρώπους, εμπειρία, και γούστο.
Και τώρα..συνειδητά...Κι έτσι....για να ξανασυναντηθώ μαζί της στα 47, απλά την απορρίπτω!
Και για να την κάνω σύμμαχο και να μην της πάω κόντρα, έβαλα και πλώρη στις σπουδές. Σχέδιο και γραφολογία σήμερα. Και ποιός ξέρει αύριο, στίχους και γραφή. Εχασα χρόνια Νοέλ; Αράχνιασα;. Μεγάλωσα;. Τα μάτια μου δεν έχουν την ίδια προσαρμοστικότητα με πριν; Ναί. Και ούτε τις ίδιες αντοχές; οκ. μαζί σου. Αλλά η εμπειρία βαραίνει το ζύγι. Κι αυτό κάνει τα μάτια τα δικά μου να χαμογελούν. Κι όσο πάει.
...συνέχεια.....από Elena..
"υποψία"
Βλέπω φίλους μου να επιστρέφουν σπίτι. Ταπεινωμένοι από την απώλεια της δουλειά τους. Ανήμποροι από την αδικία της εποχής. Αφωνοι από τη σκληράδα της ημέρας. Αποκομμένοι τις νύχτες. Κατάθλιψη. Και μούδιασμα. Και να μην κάνουν τίποτα μα τίποτα στον χρόνο τον ελεύθερο που πλέον έχουν μπόλικο και που τους είναι άχρηστος δυστυχώς. Ανήμποροι, Αφωνοι, Αποκομμένοι...κοίτα να δεις το στερητικό -α- που μαθαίναμε στο σχολείο, πόσο κολλάει σε λέξεις καλές και σε κάνει να στρέφεις το βλέμμα αλλού, ή να το κατεβάζεις.
Νοέλ μου, δεν ξέρω αν είμαι ονειροπόλα. Νομίζω πως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος μέσα στην εσωτερικότητα, την αναζήτηση και τις στιγμές της προσωπικής μου μελαγχολίας. Ισως γιατί από πολύ πολύ μικρή ανακατεύτηκα σε όσα η οικογένεια μπορούσε να μου δώσει. Μου χάρισαν τη ζωηράδα και το ενδιαφέρον. Το κίνητρο. Την αναζήτηση. Την απορία.
Από το να μπολιάσω μιά τριανταφυλλιά, από το να βάλω σε γλαστράκια τα δικά μου μυρωδικά, από το να ετοιμάσω ένα πρωτότυπο φαγητό, από το να μαστορέψω και να διορθώσω κάτι απλό, από το να βρώ λύση σε ένα πρόβλημα, από το να βοηθήσω σε μιά δουλειά, από το να παρατηρήσω και να απολαύσω μιά καλή συντροφιά, από το να μαγευτώ και να χαθώ στα χρώματα, στις μυρωδιές και στην ατμόσφαιρα σ'έναν περίπατο. Από το να διαβάσω ένα παράξενο βιβλίο. Από το να δεχθώ να ακούσω μιάν άλλη μουσική. Από το να μην φοβηθώ ένα παράξενο και άβολο ταξίδι. Από το να κοιμηθώ χωρίς στρωσίδι στο πάτωμα και δε βαριέσαι θα έχω κάτι να λέω στα εγγόνια μου -που δεν θα κάνω τελικά. Από το να στρώσω κώλο και να συγυρίσω όλο το σπίτι και να το ξελαμπικάρω όσο κι αν το βαριέμαι το νοικοκυριό θανάσιμα. Από το ανεχτώ έναν παράξενο συγγενή, έναν ιδιότροπο παππού, έναν άνθρωπο δικό μου με "ειδικές" δυνατότητες. Η οικογένεια μου χάρησε πολλά. Και τα καλύτερα, να έχω μεράκι και να νοιάζομαι.
Δεν ξέρω αν είναι τυφώνας. Δεν ξέρω αν θά'ρθει γαλήνη πάνω απ'τα ερείπια που λες. Δεν ξέρω τί είναι κατευθυνόμενο και τί είναι αναγκαίο. Βλέπω ότι έχει χαθεί το χαμόγελο. Το βλέπω. Μα θέλω να επιστρέψω στις αρχαίες γραφές και να μελετήσω λιγάκι την Υβρη. Μήπως κάπου είχαμε ξεφύγει αλαζόνες, ανώριμοι και χωρίς μέτρο;
Προβληματίζομαι όμως για την Πολιτεία. Για την εγκληματικότητα και την αγριάδα της εποχής. Προβληματίζομαι στη θέση που αξίζει να πάρω σαν σκεπτόμενος και παραγωγικός άνθρωπος. Προβληματίζομαι γιατί με αφήνει απροστάτευτη. Κι εγώ είμαι μέλος της. Και θέλω να με νοιάζεται κι αυτή. Γιατί την νοιάζομαι.
Νοιάζομαι.
Την "υποψία" την έκανα σύμμαχο, όχι ανταγωνιστή. Με προχωράει λίγο πιό κεί. Με σπρώχνει σε κάτι νέο.
Δεν εύχομαι την ανεργία -προς Θεού-, αν και αυτήν την ριμάδα την εργασία δεν ξέρω ποιός μας την καταράστηκε τελικά. Κάποτε την είχα πολύ ψηλά βαλμένη και κόντεψα να μείνω παράλυτη για χάρη της ή εξ αιτίας της.
Τώρα, έχω απλά την Υποψία ότι η Αφθονία βρίσκεται αλλού.
Με εκτίμηση πολλή,
eΛένα
eΛένα, σου βγάζω το καπέλο για όσα είπες και για τον τρόπο που τα είπες! Μας έδωσες πολλή τροφή για σκέψη. Θρεπτική τροφή, όχι ετοιματζήδικο. Σε ευχαριστώ θερμά που μοιράστηκες την σκέψη σου μαζί μας. Αν ο τυφώνας "Υποψία" προκάλεσε τέτοιον τυφώνα, δεν θα σου πω τα τύπου είμαι υπερήφανη κλπ, θα σου πω απλά ότι ένα τέτοιο ορμητικό ποτάμι συναισθημάτων και σκέψεων παρέσυρε και μένα και δημιούργησε το συγκεκριμένο κείμενο.
Από αυτά που έγραψες, σημείωσα πολλά. Το "Νοιάζομαι. (παύση) Την "υποψία" την έκανα σύμμαχο, όχι ανταγωνιστή." το βλέπω σύνθημα και τραγούδι.
Ναι, με "υποψία" ή άνευ, προχώρησες μπροστά, δεν χωράει αμφιβολία!
Δημοσίευση σχολίου