Πρώτα-πρώτα να πω ένα ζεστό ευχαριστώ στους φίλους και φίλες που αψήφισαν το κρύο και την βροχούλα και ήρθαν στο Φεστιβάλ Βιβλίου την Κυριακή 21. Ξεκινώ με τη φωτογραφία της Ακρόπολης όπως την απολαύσαμε εκείνο το βράδυ από το Περίπτερο «Ψυχογιός».
Λοιπόν, να καλωσορίσω τα νέα μέλη της παρέας! Ακόμη κι αν δεν είναι νέοι φίλοι αλλά παλιοί, όπως στη περίπτωση του na με την άριστη μνήμη (θυμάστε εσείς τι σαν χάρισαν πριν 35 χρόνια;). Είναι θαυμάσιο να ξαναβρίσκεις φίλους.
Όσοι είχατε μισοδιαβάσει το βιβλίο τότε που γράψατε το σχόλιό σας, όταν το αναγνωστικό ταξίδι σας φτάσει στον προορισμό του, περιμένω να ξαναεπικοινωνήσετε. Μην χαθείτε!
Και στην Clementine άρεσε η φωτογραφία από το πλοίο που φεύγει! Έχω εντυπωσιαστεί πόσο πολλοί μου την έχετε αναφέρει! Η θέα από ένα πλοίο που ταξιδεύει καλοκαίρι, τα απόνερά του και η ακτή που σβήνει στο βάθος, συμφωνώ με σας ότι προκαλεί ωραίες σκέψεις, γι’ αυτό και την ανάρτησα ώστε να την χαρούμε παρέα.
Πέρα από τον φανερό συμβολισμό «ένα πλοίο που φεύγει, κάπου πάει», για μένα σημαίνει ακόμα πιο πολλά και είναι καλή στιγμή σήμερα να το μοιραστώ μαζί σας, μια που φαίνεται ότι το θέμα μάς έχει αγγίξει ομαδικώς: Την τράβηξε φέτος η κόρη μου, ετών 10, και μόλις την είδα στην κάμερα μού γεννήθηκε αυτόματα η σκέψη-ευχή πόσους δρόμους έχει μπροστά της το κοριτσάκι, πόσα μέρη θα αφήσει πίσω της και σε πόσα νέα θα ταξιδέψει.
Θα τα ξαναπούμε.
4 σχόλια:
Γειά σου, Νοέλ,
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι.
Μόνο ένα "γειά" να σου πω, αφού δεν έγινε δυνατό να σε συναντήσω καμμία από τις φορές που ήρθες στην Καβάλα.
Φιλιά, Νίκος
Ένα θερμό "γειά" κι από μένα, Νίκο.
καλημέρα!! Σ΄ευχαριστώ για το καλωσόρισμα. Βέβαια και μου άρεσε η φωτογραφία.Σου είπα: κάθε χρόνο κι απο μία...Αγαπημένο νησί, μικρή πατρίδα. (πατρίδα είναι όπου είναι η καρδιά σου...)
Δε βρίσκω λόγια για το βιβλίο...είμαι απλά γεμάτη συναισθήματα, ωραία & αγνά συναισθήματα. Για το μεγαλείο ψυχής αυτών των ανθρώπων που η μοίρα τους κατέτρεξε....και ουσιαστικά δεν παραιτήθηκαν.
Μου άρεσε πολύ η πλοκή του και πολύ περισσότερο η απόδοσή του.
Ηταν εκπληκτικό το πόσο τέλεια μπόρεσες και έδεσες τις αφηγήσεις...
Καλοτάξιδο λοιπόν...
Clementine, αυτό το "όπως κάθε χρόνο και από μια φωτογραφία" που λες, νομίζω ότι ισχύει και για τα βιβλία που διαβάζει κανείς. Κάθε βιβλίο είναι ένα νησί. Αν περάσεις ωραία, το "κουβαλάς" και όταν φεύγεις... Χαίρομαι που το "Από δρυ παλιά κι από πέτρα" καταλαβαίνω από τα γραφόμενά σου ότι το βρήκες ένα καλό νησί.
Δημοσίευση σχολίου