Δεν είμαι τρελή και μιλάω με βιβλία. Η συνομιλία έχει το νόημα να δείξει ...αυτό που ισχύει. Ότι όταν γράφει κανείς ένα μυθιστόρημα, κάτι δηλαδή που έχει διάρκεια, μήνες και μήνες καθημερινή σχέση, από ένα σημείο και μετά με τους ήρωες των βιβλίων του συνεργάζεται. Οι ήρωες των βιβλίων, που γεννήθηκαν ως μια ιδέα λεπτή σαν κλωστή, αποκτούν σάρκα και οστά και ψυχή. Και νου και μνήμη.
Η συνομιλία δείχνει, επίσης, νομίζω, λίγη από την τρυφερότητά μου, αυτή τη γλυκιά επαφή (ή ανάμνηση) που έχω με το κάθε νέο μου βιβλίο. Και τον σεβασμό μου, παράλληλα, αφού το θεωρώ ισότιμο συνομιλητή. Και ίσως να φανερώνει κάπως, φοβούμαι, και την αδυναμία μου. Γιατί όταν έχει τελειώσει το βιβλίο κι έχει φύγει από μένα, στέκεται πια στα δικά του πόδια. Δεν είναι αυτοδύναμο γιατί έχει ανάγκη εσάς, όμως είναι ανεξάρτητο από μένα. Σαν δύο παλιόφιλοι, λοιπόν, πού και πού τα λέμε. Πού είναι το κακό!!
Στο παραπάνω λινκ θα βρείτε μια τέτοια συνομιλία μας. Συναντήθηκα με το "Ακολουθώντας τη γραμμή της θάλασσας" στον κατάλληλο χώρο του Book Bar και αμέσως το προσφώνησα όπως το έλεγα στο σπίτι: Θάλασσσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου