Ατενίζοντας το επόμενο βιβλίο μου!

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε όλοι, αλλά αυτό ήταν ένα ιδιότροπο καλοκαίρι. Δεν σου επέτρεπε να το πεις «καλοκαιράκι». Δεν είχε την απαραίτητη γλυκύτητα. Ούτε όμως και κύρος είχε ώστε να το πεις ότι ήταν πολύ σπουδαίο, ένα πολύ σπουδαίο καλοκαίρι. Ακόμη, ούτε κάτι ιδιαίτερο να θαυμάσεις επάνω του νομίζω ότι είχε, σε σημείο που να σου βγει από τα βάθη της καρδιάς σου «Να! Αυτό είναι καλοκαίρι!». Ήταν άχαρο και άνοστο σαν ντομάτα θερμοκηπίου.

Προσωπικά δεν θα το βάλω στο συλλεκτικό κουτί με τα αγαπημένα μου. Δεν μ’ αρέσουν τα καλοκαίρια που θέλουν την εσάρπα τους στους ώμους τις θερινές νύχτες που ιδρώνουν ως και οι ανεμιστήρες. Ή το άλλο, που στο καλοκαιρινό σουλάτσο στην παραλία επιμένουν, από το στραβό τους το κεφάλι, να πηγαίνουν κόντρα στον καιρό και στη διάθεση του κόσμου.

Παρ’ όλα αυτά εμείς τουλάχιστον (δεν ξέρω εσείς) πορευτήκαμε μαζί του μια χαρά. Οι τρεις μήνες της συγκατοίκησης υπήρξαν αρμονικοί. Με το «σεις» και με το «σας». (Όταν ξέρεις πως έχεις να κάνεις με ιδιότροπο, φυλάγεσαι!) Μαζέψαμε και φέτος τα κοχύλια μας, όπως κάθε χρόνο πάλι φέραμε πίσω βότσαλα (Θε μου, κι άλλα βότσαλα!) συν όλο αυτό το τζίτζιλο-μίτζιλο που του ταιριάζει η επιγραφή «αναμνήσεις από το καλοκαίρι μας».

Μαζί έφερα μπόλικη «δουλειά για το σπίτι», ένα βουναλάκι από σημειώσεις (μάρτυρας το μπλοκ σημειώσεων που διακρίνεται στη φωτογραφία, ...μεγάλο μπλοκ!), σκέψεις, ιδέες. Την συγκομιδή ενός παραγωγικού καλοκαιριού. Ευτυχώς κάμποση τροφή για να κρατήσω χορτάτο και ευτυχισμένο τον βουλιμικό Χειμώνα που φτάνει από στιγμή σε στιγμή.

Τώρα που το καλοκαίρι έγινε πεταλούδα, έγινε φθινοπωρινό φύλλο, κάτι έγινε, πάντως έφυγε..., ήθελα να ξέρετε πως επέστρεψα στη θέση μου. Από σήμερα εδώ είμαι πάλι και μπορούμε να επικοινωνούμε ξανά. Ήρθα ορεξάτη, με διάθεση να αλλάξω μυαλά σε έναν Χειμώνα που αυτός λέει πως δικαιούται, λόγω εποχής, να είναι γκρίζος και μουρτζούφλης μα εγώ θέλω να τον κάνω λαμπρό!

Εδώ είμαστε!

Σας χαιρετώ (προς το παρόν)
Νοέλ