Μπορεί, σήμερα, να μην αναγκαζόμαστε να βαδίσουμε από τη Ρώμη ως τη βαθιά Ανατολία και το σταύρωμα στο πλάι των δρόμων για παραδειγματική τιμωρία να έχει εκλείψει, όμως η έννοια της μισθοφορίας φαίνεται να κουβαλάει από αιώνα σε αιώνα αναλλοίωτες γονιδιακές κακοτεχνίες. Η Έννοια Μισθοφορία ήταν και είναι από γεννησιμιού της δύσμορφη.
Πιάνοντας δουλειά ως μισθωτός μισθοφόρος, αποδέχεται ο μισθοφόρος ότι δέχεται να μισθώνει κάποιος τις (συγκεκριμένες) υπηρεσίες του για όσο διάστημα τις χρειάζεται. Τίποτα μεμπτό σε αυτό όσο κι αν τσούζει τον εργαζόμενο μισθοφόρο ότι κάποιος άλλος ορίζει το «έως πότε» και το «εάν ακόμη» τον χρειάζεται. Η δυσμορφία έπεται και πατάει σε αυτή τη λογικά αποδεκτή βάση της εξαρτημένης εργασίας. Πατώντας πάνω εκεί και ξεπερνώντας σε ύψος τον εργαζόμενο, η μισθοφορία ξεχνάει κάποιες φορές τη γήινη υπόστασή της και παρασύρεται σε εναέριες ή υπόγειες φύσεις που δεν είναι η φύση της, όπως αιωρούμενους εκβιασμούς, έρπουσες απειλές που πιπιλούν υποχθόνια το «έως πότε» και παιχνίδια που αρμόζουν σε γάτες και ποντίκια.
Τώρα που οι μισθοφόροι μισθωτοί δεν στέλνονται στα σύνορα της αυτοκρατορίας αλλά στρατοπεδεύουν στα περιορισμένα τετραγωνικά μιας επιχείρησης βρισκόμενοι κυριολεκτικά (;) ανάμεσα στα πόδια του ανθρώπου που τους μισθώνει, η μισθοφορία μοιραίο είναι να σκοντάφτει στις ανθρώπινες σχέσεις που τις σκουντάει ο ανθρωποκεντρισμός της εποχής μας σε νέα χωροδιάταξη. Σκουντώντας τες να καθίσουν η μια όπως-όπως στα γόνατα της άλλης. Στριμωγμένες μεν αλλά σε αυτοκρατορικό θρόνο δε.
Η κακή χρήση των «έως πότε» και «εάν ακόμη», με τις σύγχρονες μεθόδους που δεν βγάζουν νύχια, επαυξάνει με νέα γενετική ασχήμια την κληρονομημένη γονιδιακή κακοτεχνία της Μισθοφορίας. Και την περνάει έτσι, δηλαδή ακόμη ασχημότερη, στις επόμενες γενιές μισθοφόρων. Άμα τύχει μάλιστα να την ντύσουν και με μοντέλα κακής συμπεριφοράς, τότε δεν φαίνεται να μένουν και πολλά στους επόμενους για να αποτελειώσουν την τέλεια εργασιακή δυσμορφία.
Αναλογιζόμενοι τους προγόνους μισθοφόρους, από το χτες στο σήμερα οι ιστορικές ομοιότητες ξαφνιάζουν με την μακροζωία τους. Έτσι, ο κουρασμένος πενηντάρης μισθοφόρος και η γυναίκα μισθοφόρος που σέρνει τρία κουτσούβελα από τη φούστα της, έτσι και σήμερα, το ίδιο και σήμερα, κανείς δεν τους «μισθώνει». Έχει δυστυχώς φαίνεται περάσει στα γονίδια.
Σκέψη στο περιθώριο Να αλλάξουμε DNA δεν γίνεται, να μάθουμε όμως να ζούμε καλύτερα με το DNA μας, γίνεται και παραγίνεται.
Ένα ακόμη κείμενό μου για την ανεργία
2 σχόλια:
Καλησπέρα.Συγχαρητήρια και πάλι!Μου αρέσει που τα άρθρα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.Το άρθρο για το ζευγάρι το ένιωσα πολύ.Και η παρομοίωση με το κρεμμύδι πολύ ενδιαφέρουσα.Πράγματι νιώθει μετέωρος ο σύντροφος του άνεργου.Και όσο περνάει ο καιρός, το συναίσθημα γίνεται πιο έντονο.Εμείς κλείσαμε τέσσερις μήνες και είμαστε τυχεροί,γιατί έχουμε λίπος να κάψουμε.
Παρεμπιπτόντως ξεκίνησα σεμινάρια με θέμα το μυθιστόρημα στο εκεβι στη Θεσ/νίκη.Είμαι πανευτυχής!Το παλεύω και το προσπαθώ.Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία στα συγγραφικά σας εγχειρήματα...
Καλή επιτυχία και σε σένα, Ιωάννα. Να περάσεις καλά στο σεμινάριο! Ας ελπίσουμε ότι θα κάνει καλή δουλειά (εντός του θέματος ευχή). Και καλή δύναμη ...στα υπόλοιπα. Ευτυχώς που έχετε αποθέματα λίπους. Και αγάπης, όπως φαίνεται.
Επίτηδες τα άρθρα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, όπως καταλαβαίνεις. Ο ένας λόγος είναι η ποικιλία, βέβαια, να υπάρχει ενδιαφέρον και να μην πέσουμε στην μονοτονία. Ο άλλος λόγος όμως είναι επειδή βλέπω να αποτυπώνεται έτσι καλύτερα η ψυχολογική διάθεση του ανθρώπου χωρίς δουλειά, που μια είναι έτσι μια αλλιώς, μια πάνω μια κάτω ..και μια δίπλα. Ξέρετε εσείς από αυτά....
Δημοσίευση σχολίου