Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Ένας νέος τρόπος βιβλιοπαρουσίασης;












Στις 16 Φεβρουαρίου η «Από δρυ παλιά κι από πέτρα» παρουσιάστηκε στον Σύνδεσμο Αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής στον Πειραιά, προσκεκλημένη από την Λέσχη Ανάγνωσης «ΦΩΣ» Πειραιά.

Με την Καλλιόπη Δράκου, υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης, επιδιώξαμε μια πρωτότυπη βιβλιοπαρουσίαση, που ενδεχομένως θα μπορούσε να σταθεί ως πιλοτικός νέος τρόπος παρουσίασης λογοτεχνικού βιβλίου. Προσωπικά πιστεύω, και σε αυτό νομίζω ότι συμφωνεί μαζί μου η Καλλιόπη, ότι η βιβλιοπαρουσίαση όπως έχει τυποποιηθεί, έχει κουράσει. Η «συνταγή» χρειάζεται ανανέωση. Είτε γίνεται σε βιβλιοπωλείο είτε σε άλλο χώρο.

Η αλήθεια είναι ότι καιρό σκέφτομαι, πριν ακόμα κυκλοφορήσει η «Δρυς», ότι αφού κάθε βιβλίο δεν είναι το ίδιο, γιατί να είναι ίδιος ο τρόπος που παρουσιάζεται. Στο βιβλίο αποτυπώνεται η προσωπικότητα του συγγραφέα. Λιγότερο ή περισσότερο, υπάρχει ο συγγραφέας. Είναι το βιβλίο ένα έργο τέχνης κι αυτός ο δημιουργός του. Αν το πάρουμε από αυτή την πλευρά, την παρουσίαση ενός βιβλίου στο κοινό μπορούμε να την δούμε σαν μια έκθεση τέχνης ενός μόνο έργου. Το πώς θα εκθέσουμε το βιβλίο μας εμείς οι δημιουργοί του είναι πρόκληση και, μαζί, ευκαιρία να ικανοποιήσουμε, λίγο ακόμα, την δημιουργικότητά μας. Να παραμείνουμε λίγο ακόμα στο θέμα του βιβλίου και τους ήρωες που αγαπήσαμε πρώτοι εμείς.

Θα ήθελα την γνώμη σας πάνω σε αυτό. Και οι αναγνώστες και οι συγγραφείς και οι βιβλιοπώλες και οι των εκδοτ. οίκων, οι πάντες έχουν τον λόγο. Ίσως, πριν απαντήσετε, χρήσιμο να είναι να διαβάσετε και την συνέχεια αυτού του σημειώματος.

Αναζητώντας, λοιπόν, μία ανανέωση που θα λειτουγεί υπέρ του βιβλίου ασφαλώς, όλα τα μέλη της ομάδας δώσαμε χρόνο από τον χρόνο μας και ενέργεια από την ενέργειά μας. Αποτέλεσμα, η εκδήλωση της 16ης Φεβρουαρίου ξέφυγε από την κλασική βιβλιοπαρουσίαση. Κι ήταν χαρά μας που είδαμε το κοινό στο τέλος να φεύγει «χορτάτο».

Πολλά και διάφορα είπαμε για το βιβλίο. Και όχι μόνο. Η ιδέα της Θεοδοσίας Κοντζόγλου, δημοσιογράφου στον Σκάι που συμμετείχε ως παρουσιάστρια, να αντικαταστήσουμε την κλασική ομιλία μας με μια «ζωντανή» επιτόπου συνέντευξη παρουσία του ακροατηρίου, αποδείχθηκε λαμπρή. Με τις ερωτήσεις μπορεί κανείς να καλύπτει ευρεία θεμάτων που δεν παντρεύονται στη ροή μιας ομιλίας. Έτσι, είπαμε για την υπόθεση του βιβλίου και τους χαρακτήρες, για την γραφή, για τα πίσω από την αυλαία, για την πατρίδα, ..για χίλια δυο. Το κοινό συμμετείχε στην συνέντευξη με τις δικές του ερωτήσεις κι αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον στοιχείο. Μου έδωσε την χρυσή ευκαιρία να επεκταθώ σε θέματα «εκτός ύλης».

Την ανάγνωση των αποσπασμάτων την είχαμε χωρίσει σε δύο ενότητες: λυρικό και πεζό.
Η ηθοποιός Αιμιλία Υψηλάντη απήγγειλε τρία λυρικά και ήταν συ-γκλο-νι-στι-κή! Τα διάσπαρτα στο μυθιστόρημα λυρικά, το έχω ξαναπεί, τα θεωρώ ποίηση σε πεζό λόγο. Αποτελούν ένα συναισθηματικό χείμαρρο της ηρωίδας, που, για τους λόγους που προηγούνται του λυρικού, βρίσκεται σε συναισθηματική κορύφωση. Πράγματι, η Υψηλάντη έβγαλε, όπως περιμέναμε, την γυναικεία συναισθηματική έξαρση έξοχα. Το λυρικό που η Τίνα αναζητά την χαμένη μάνα της, «την πήρε από κάτω». Έσπασε η φωνή της και έδειχνε ότι από την συγκίνηση δυσκολευόταν να συνεχίσει. Το ζούσε εκείνη την ώρα, το 'βλεπες. Δεν ήταν μόνο ρεσιτάλ ηθοποιίας, ήταν μια βαθιά ανθρώπινη στιγμή. Με το που τελείωσε, στο «μάναααααα», το κοινό διέκοψε την εκδήλωση και την χειροκρότησε θερμά. Ήταν μια «δυνατή» στιγμή.

Τα πεζά μέρη του βιβλίου εκπροσωπήθηκαν από ένα απόσπασμα της Πηνελόπης με την Κατίνα, που είχε πολλούς διαλόγους και τρία εμβόλιμα μέρη από την Οδύσσεια. Το απόσπασμα αυτό, κομμένο σε ρόλους, το διάβασε η θεατρική ομάδα του Παναγιώτη Μαρίνου σαν να κάνει δημόσια ανάγνωση θεατρικού έργου. Χρωματίστηκαν οι ρόλοι με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί σε μια «κλασική» ανάγνωση αποσπάσματος από έναν ηθοποιό. Το αποτέλεσμα σάρωσε θετικά σχόλια.
Είναι δύσκολο να σας μεταφέρω την ατμόσφαιρα στην αίθουσα όταν ο Παναγιώτης Μαρίνος, εμβόλιμα στο «θεατρικό» διάβασε Όμηρο στην ομηρική. Λίγοι οι στίχοι αλλά όσο έπρεπε. Δεν ήταν για χόρταση. Η σιγή 200 ατόμων είναι εκκωφαντική!

Πολλοί φίλοι ήρθαν και τίμησαν την «Δρυ». Ανάμεσά τους η συγγραφέας Ελένη Τσαμαδού με τον σύζυγό της Κίμωνα, οι Γιάννης Ρουσιάς και Κυριάκος Ψωμαδέλης της Λέσχης Ανάγνωσης Περιστερίου και ο ζωγράφος Κώστας Πουλίδης (του ...παρακάτω πίνακα «Περιδιάβασμα») με την σύντροφό του Γεωργία. (Ακολουθούν οι φωτογραφίες τους.)
Επίσης ήρθε από την Καβάλα ειδικά για την εκδήλωση ο Δημοτικός Σύμβουλος και φίλος Βασίλης Λιόγκας, που δεν ξέρω πού να τον εντάξω, στους φίλους ή στους επισήμους, γι’ αυτό τον έβαλα στην μέση!
Επίσημη, πρώτη και καλύτερη, η Δήμαρχος της Κερύνειας κα Μαρία Ιωάννου που μας συγκίνησε στον Χαιρετισμό της (φωτο) και μας αφόπλισε με την ειλικρίνειά της λέγοντας ότι το βιβλίο δεν το είχε διαβάσει ακόμα αλλά όταν πληροφορήθηκε ότι αναφέρεται και στην Κερύνειά της, πήρε το αεροπλάνο κι ήρθε από την Κύπρο!
Μαζί της μας έφερε τις φωτογραφίες της Κερύνειας για την φωτογραφική έκθεση «Διαδρομή στις αλησμόνητες πατρίδες: Κύπρος-Μικρά Ασία» που λειτουργούσε παράλληλα στο φουαγιέ.
Την κα Ιωάννου συνόδευσε κοντά μας ο Κύπριος ναυπηγός κ. Γρηγόρης Κουναμάς (στην φωτογραφία τού υπογράφω το βιβλίο).
Παρευρέθηκαν επίσης (για να τα πούμε κι αυτά) ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Αθηνών κ Θοδωρής Δρίτσας και η Αντιδήμαρχος Πειραιά κα Κατερίνα Αναγνώστου, υπεύθυνη για τον Πολιτισμό.

Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τον Σύνδεσμο Αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής για την απίστευτα ζεστή φιλοξενία του. Ιδιαίτερα τον Πρόεδρο κ. Κωνσταντίνο Μπουρλετίδη και τον Έφορο κ. Δημήτρη Πετσετάκη. Ο τελευταίος προσέφερε για την εκδήλωση δική του μουσική που βάδιζε σε αρχαία ελληνικά μονοπάτια και έδεσε τέλεια με το βιβλίο και τις φωτογραφικές εκθέσεις.
Ακόμη, θα ήθελα να ευχαριστήσω την κα Αρχοντία Παπαδοπούλου, Πρόεδρο της Ένωσης Μαγνησίας Μικράς Ασίας, για την καλοσύνη της να παρουσιάσει την "Δρυ" μου και να προμηθεύσει πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την Μικρασιάτικη Καταστροφή για την έκθεση φωτογραφίας.

Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, σε αυτές και σε εκείνες που ακολουθούν, περάσαμε καλά κι αυτή είναι η καλύτερη επίγευση μιας ομαδικής δουλειάς. Ο καλύτερος λόγος, μεταξύ μας, για να συνεχίσεις!

Περιμένω την γνώμη σας!




31 σχόλια:

Θεοδοσία Κοντζόγλου είπε...

Άνοιξες νέους δρόμους αγαπημένη μου Νοέλ. Δρόμους ξεχωριστής προσέγγισης κοινού και βιβλίου, δρόμους λογοτεχνικούς στρωμένους πάνω στην ιστορία, δρόμους φιλίας και δύναμης, δρόμους ανάγνωσης σαγηνευτικούς. Αν ήξερες πόσο μα πόσο χαίρομαι που το 2008 μου άφησε αυτό το υπέροχο δώρο της γνωριμίας μας.

Με αγωνία περιμένω το επόμενό σου Έργο. Εργο με Έψιλο ΚΕΦΑΛΑΙΟ όπως είναι το βιβλίο σου "Από Δρύ παλιά και από πέτρα" ένα σπάνιο λογοτέχνημα με μοναδικές αξιώσεις.

Θεοδοσία

Maria Tzirita είπε...

Νοέλ μου, προσωπικά με ενθουσιάζει η ιδέα, θα ήθελα πολύ κι ένα δικό μου βιβλίο να παρουσιαστεί με αυτόν τον τρόπο... είσαι πολυ τυχερή που το έζησες αυτο και μακάρι να μπορούσα να ήμουν κοντά σου εκείνη τη μέρα!
Υ.Γ. Θα έρθεις στην παρουσίαση μου μεθαύριο στην Καλλιθέα;

EKT είπε...

Πάντα άξια Μπαξεράκι. Εξαίρετη βραδιά.

Ανώνυμος είπε...

Ήταν όντως μια καταπληκτική βραδιά και ένας πλύ ωραίος τρόπος παρουσίασης. Σαφέστατα θα πρέπει να διαφέρει ο τρόπος παρουσίασης από συγγραφέα σε συγγραφέα, ακόμη και σε βιβλία του ίδιου συγγραφέα. Θα πρέπει να βρίσκονται συνεχώς νέοι τρόποι για να υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Υ.Γ. Μαράκι θέλεις κάποιον να σου πάρει συνέντευξη μεθαύριο; Προσφέρομαι.

Mariela είπε...

Μπράβο Νοέλ, πάντα τέτοια να διαβάζω.... πολύ ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η παρουσίαση και αναρωτιέμαι φυσικά... πότε θα βρεθώ κι εγώ σε κάποια? Γιατί έτσι όπως συμαβαδίζουμε εμείς οι δύο....

Επιτέλους, διάβασα το βιβλίο!!!!
Μου άρεσε ιδιαίτερα η γραφή σου και κυριως οι εικόνες που προκύπτουν μέσα από το λόγο είναι εκπληκτικές....
Ταξ'ίδεψα με την Πηνελόπη, πόνεσα, γέλασα και αγάπησα μαζί της....
Μπράβο Νοέλ μου.....
πολλά φιλιά

Noelle Baxer είπε...

Λοιπόν, με χαρά βλέπω ότι δεν είμαι μόνη μου!!! Ότι συμμερίζεστε κι εσείς την επιθυμία να παρουσιάζονται τα βιβλία "με τον δικό τους τρόπο".
Μαρία Τζιρίτα, εσύ που προηγείσαι χρονικά μια που τώρα κυκλοφόρησε το νέο σου βιβλίο, προτείνω πάρε στα σοβαρά την πρόταση για "συνέντευξη" του Akama (η ματιά του όταν παρουσιάζει βιβλία στο μπλογκ του είναι εξαιρετική) και φανέρωσε την ψυχή του βιβλίου σου εσύ που του την έχεις εμφυσήσει. Η "συνέντευξη" επιπλέον της φιλολογικής ανάλυσης, έτσι; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Είμαι στη διάθεσή σου να στηρίξω την προσπάθειά σου και να δώσω, μετά χαράς, και ιδέες. Στην παρουσίασή σου αύριο δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να είμαι γιατί είναι περίοδος σχολικών τεστ (!!!). Όμως, θα είμαι "κοντά σου από μακριά" και θα ήθελα να το μοιραστούμε, έστω μετά.
Η Έλεν είναι δημιουργική και δοτική από τη φύση της. ΕΓΩ "κλείνω" το νέο της βιβλίο ως νονά! Το λέω από τώρα, κορίτσια!
Μαζευτήκαμε σήμερα καλή παρέα, γιατί η Θεοδοσία είναι δημοσιογράφος κι έχει την ευρεία οπτική του δημοσιογράφου, η δε Μαριέλα ζωγράφος με πολλές ατομικές εκθέσεις, άρα με εμπειρία της "πνευματικής" διαδικασίας στο να εκθέτεις το προσωπικό σου έργο.
Η ομάδα είναι δυνατή και θα δυναμώσει κι άλλο.

EKT είπε...

Αργησα λιγάκι να πάρω μέρος στη συζήτηση, η βρογχίτιδα με ταλαιπωρεί ακόμη, το ίδιο και τον Κίμωνα που, φυσικώ τω λόγω, κόλλησε.
Επί του προκειμένου λοιπόν. Είμαι μέσα, καιρός να σταματήσουν οι παραδοσιακές μορφές παρουσίασης. Το εγχείρημα με τη συνέντευξη το έχουμε ήδη δοκιμάσει. Το Μάιο του 2007 η πρώτη παρουσίαση της "Εταίρας" έγινε με τη μορφή συνέντευξης στο φίλο δημοσιογράφο καιραδιοφωνικό παραγωγό του Αντέννα Γιάννη Ιωάννου, ακολουθησε της Λένας κια άλλες αργότερα που δε θυμάμαι ποιών ακριβώς. Πάντως η ιδέα ήταν πολύ καλή και το αποτέλεσμα, όσο μπορώ να μιλήσω για μένα, πολύ καλό.
Πάντως για να πετύχει η συνταγή, όπως κάθε συνταγή, χρειάζονται καλά υλικά, αυτός που παίρνει τη συνέντευξη ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, να έχει μεταδοτικότητα και αμεσότητα και αυτός που δίνει τη συνέντευξη να ξέρει που θέλει να πάει η κουβέντα μόνο έτσι θα μπορεί και το κοινό να προκληθεί να πάρει μέρος. Αλλιώς θα γίνεται ένας διάλογος αδιάφορων προς μουγγούς.
Φυσικά και εννοείται πως η φιλολογική ανάλυση θα προηγείται, αλλά και αυτή θα πρέπει να μην είναι ιδιαίτερα μακριά και να μη κουράζει με περιττές λεπτομέρειες.

Νοελάκο, με χαρά δέχομαι τη προσφορά σου να γίνεις νουνά και εγώ προσφέρομαι αντιστοιχα σε σένα.
ΕΚΤ Ελένη

Noelle Baxer είπε...

Κατάλαβα σωστά, Ελένη, ότι η "συνέντευξη" πήγε κάποια στιγμή να γίνει διαδεδομένη μέθοδος και ενώ είχε θετική ανταπόκριση, κάπου σταμάτησε; Ξέρεις τον λόγο; Εσύ, ας πούμε, γιατί δεν το εφάρμοσες ξανά; Συμφωνώ ότι αυτός που θα πάρει την "συνέντευξη" προϋπόθεση να είναι πολύ δυνατός παίκτης. Το να έχει διαβάσει το βιβλίο το θεωρώ αυτονόητο, δεν το συζητώ. Απ' έξω και ανακατωτά να το ξέρει, όχι απλώς να του έχει κάνει ένα διαβασματάκι. Να το μελετήσει σε βάθος χρειάζεται. Αλλά αυτό ισχύει για τον οποιοδήποτε σοβαρό παρουσιαστή. Γιατί, η φιλολογική ανάλυση είναι μικρή υπόθεση;

Και από την μεριά του συγγραφέα χρειάζεται γερή προετοιμασία για μια ανοιχτή "συνέντευξη". Να είσαι προετοιμασμένος να απαντήσεις εκτός ύλης, σε επίπεδο που να βαθμολογείς τις απαντήσεις σου με καλό βαθμό.

Η συνέντευξη είναι ένας τρόπος. Δεν είναι ο μόνος. Το ουσιώδες είναι να καταλήξουμε - ή να μην καταλήξουμε- ότι ήρθε ο καιρός για έναν πιο φρέσκο και ενδιαφέροντα για το αναγνωστικό κοινό (και για μας) τρόπο βιβλιοπαρουσίασης.

Το πώς θα γίνει αυτό, η παρουσίαση του βιβλίου μας δηλαδή φρέσκια και ενδιαφέρουσα, είναι έργο του καθενός μας. Εννοείται ότι δεν πρόκειται να βγάλουμε και μπαλέτα.

Ως οπαδός της ομαδικής δουλειάς, μου αρέσει πολύ η ιδέα της "συνεργασίας" μας. Εννοώ πολλών, όχι εμάς των δύο, Ελένη, που συνεργαζόμαστε ήδη άψογα και μπορούμε να τα πούμε και πίνοντας τσάι. Έχω την πεποίθηση δε ότι μελετώντας το πράγμα πολλοί μαζί, θα περάσουμε και καλά.

Περαστικά στον Κίμωνα και σε σένα.
Για τα βαφτιστικά του βιβλίου σου, θα τα ξαναπούμε.

EKT είπε...

Μπαξεράκι μου, δεν ξέρω γιατί δε γενικεύτηκε ο τρόπος αυτός της παρουσίασης, ίσως γιατί δεν υπήρξε αρκετή προσφορά κατάλληλων προσώπων που θα έκαναν τη συνέντευξη. ΄Ισως πάλι να φταίει και ο κατ΄ανάγκην περιορισμένος χρόνος. Συνήθως φοβόμαστε να κουράσουμε τον ακροατή με μακριές παρουσιάσεις. Συμφωνώ ότι χρειάζεται αναθεώρηση και φρεσκάρισμα το όλο θέμα και είμαι πρόθυμη να συμμετάσχω και συνεισφέρω, στο μέτρο που μπορώ σε ιδέες. Τα μπαλέτα γιατί τα απορρίπτεις; Ενα happening θα ήταν και αυτά..(αστειεύομαι φυσικά.)Πάντως πετάω μια ιδέα στον αέρα, παρουσίαση βιβλίου μαζί με κάτι άλλο σχετικό από τον εικαστικό χώρο. Μια έκθεση φωτογραφίας, όπως αυτή στο Ιωνίδειο, μια έκθεση ζωγραφικής, μια μικρή κινηματογραφική προβολή με κάποιο σχετικό θέμα. Σε κάποιες παρουσιάσεις των "Θεών" και περισσότερο στης"Εταίρας" έδειξα εικόνες με power point. Νομίζω πως άρεσε, προϋποθέτει όμως χώρο κατάλληλο και συνήθως στα βιβλιοπωλεία είναι μάλλον περιορισμένος, απ΄όσα έχω δει. Οι σύλλογοι που έχουν εντευκτήρια διαθέτουν καλλύτερους χώρους και εξοπλισμό κατά κανόνα.
Μια άλλη μέθοδο που χρησιμοποιήσα κάποτε που έκανα μόνη μου την παρουσίαση και φυσικά δεν μπορούσα να αρχίσω να παινεύω τον εαυτό μου, ήταν να αναφερθώ στο βιβλίο σαν σε σενάριο και κάθε τόσο να διακόπτω την αφήγηση για να παρεμβληθούν οι αναγνώσεις των ηθοποιών. Είναι και αυτό κάτι. Τι λες.
ΕΚΤ Ελένη

Ανώνυμος είπε...

Μια άλλη καλή ιδεα είναι να παίρνει ο συγγραφέας μια συνέντευξη από έναν αναγνώστη και σε κάποια στιγμή να μπαίνει στη συζήτηση και το κοινό. Οι κλασσικοί μονόλογοι που κάποιος προσπαθεί να αναλύσει τ βιβλίο κάπου κουράζουν, χώρια που όλο και πιο συχνά ΄ςχουμε την ατυχία να βλέπουμε μονολόγους μακράς διάρκειας που εξαντλούν την υπομονή του κοινού.

Mariela είπε...

Καλησπέρα σε όλους...
μια και μιλάμε για ιδέες, έχω ακούσει από κάποιο φίλο ποιητή κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα...
Παρουσίασε τη δουλειά κάποιου συναδέλφου του διαβάζοντας ένα γράμμα που απευθυνότανε στον συγγραφέα...

Elena είπε...

Νοέλ, Το ξέρεις ότι αγάπησα πολύ το βιβλίο σου. Ηταν εξ’αλλου και η αφορμή για να σε πλησιάσω και να σε γνωρίσω.
Σπάνια πηγαίνω σε παρουσιάσεις βιβλίων, και δεν έχω την σχετική εμπειρία, όμως καταλαβαίνω λίγο την ατμόσφαιρα που επικρατεί.
Εγώ θέλω να κρατάω την μαγεία του δικού μου ταξιδιού, στις δικές σας σελίδες. Θέλω να μου μένει ο έρωτας και το παιχνίδι με τις λέξεις, με τους χαρακτήρες, με το όνειρο...
.........μόλις είχα μία ιδέα...... Ζωντάνεψέ το Νοέλ!! Πώς θα μπορούσε να παρουσιαστεί μέσα σ’ένα σπίτι;; Πώς θα μπορούσε να ζωντανέψει στα δωμάτια ενός σπιτιού;; Ανάγνωση-συζήτηση για το βιβλίο στο καθιστικό,(άλλοι τυπικά καθιστοί, άλλοι σταυροπόδι στα χαλιά), Κάτι να συμβαίνει στην κουζίνα (= μυρωδικά και υλικά στο τραπέζι, ένα κέρασμα στον πάγκο), κάτι να συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα (= φρεσκοσιδερωμένα ρούχα έτοιμα να φορεθούν, ένα κόσμημα τυχαία αφημένο πάνω στο κρεβάτι), να μπορεί ο επισκέπτης σου - ο αναγνώστης σου να επισκεφθεί τον χώρο, και όσοι αναλάβουν να ζωντανέψουν τους χαρακτήρες (όποιους χαρακτήρες), να περνούν διακριτικά και αθόρυβα ανάμεσά μας, στη διάρκεια της παρουσίασης αυτής, ακολουθώντας την αφήγηση....
Οσο το σκέφτομαι, τόσο ολοκληρώνεται στο μυαλό μου. Να μιλήσουμε;;;
Φιλιά πολλά
Λένα

Noelle Baxer είπε...

Καλά, είσαστε τρομεροί! Οι ιδέες πέφτουν βροχή! Θα γεμίσουμε μια "δεξαμενή" με σκέψεις και ιδέες. Να το δείτε!
Για να τα πάρω από την αρχή και να ανταλλάσσουμε απόψεις, ο συνδυασμός βιβλίου + ζωγραφική, φωτογραφία ή κάτι άλλο, αν είναι σχετικά και παντρεύονται όμορφα, μπορεί να δώσει εξαιρετικό αποτέλεσμα. Λίγο προσπαθώ να το κάνω και στο μπλογκ μου και σας βάζω πίνακες ζωγραφικής. Στην Ιωνίδειο η έκθεση φωτογραφίας ήταν ξεκομμένη στο φουαγιέ. Λειτουργούσε σαν 1+1, όχι μαζί. Προτιμώ αυτό που περιέγραψες εσύ, Ελένη.

Ο περιορισμένος χώρος των βιβλιοπωλείων δεν νομίζω πως είναι αποτρεπτικός. Η εκτέλεση μπορεί να είναι από έκθεση ζωγραφικής ή φωτογραφίας κα. που τρέχει παράλληλα έως προβολή στο power point. Αυξομειώνεται ανάλογα με το σώμα που έχει να ντύσει. Μου αρέσει!

Εξαρτάται φυσικά και από την θεματολογία του βιβλίου. Αν αναφέρεται σε Χαμένες Πατρίδες, παράδειγμα,το "φωνάζει" από μόνο του. Τα ιστορικά, επίσης. Και στις ιστορίες περιπλάνησης ταιριάζει καλά. Η γεωγραφική διαδρομή των ηρώων του βιβλίου. Οι τόποι που αναφέρονται στο βιβλίο κατά την εποχή της διήγησης. Τι "είδε" ο κεντρικός ήρωας.

Το άλλο που ανέφερες, Ελένη, η πλοκή σαν σενάριο με εμβόλιμες αναγνώσεις αποσπασμάτων, μπορείς να μας το κάνεις πιο λιανά; Το να είναι κομμένη η πλοκή σε τμήματα ή ενότητες χρόνου-χώρου, το καταλαβαίνω. Το σενάριο (ως μορφή γραπτού λόγου) με μπέρδεψε.

Μου άρεσε πολύ επίσης η πρόταση του Αkama. Ο αναγνώστης να γίνεται πρωταγωνιστής. Ενέχει κάποιο ρίσκο, βέβαια. Θέλει να έχει απέναντί του ο συγγραφέας δυνατό συνομιλητή-αναγνώστη που να ρίχνει συνέχεια "ξύλα στη φωτιά" ώστε να μην σβήσει η φωτιά της συζήτησης με τετριμμένες ερωτήσεις που θεωρούνται, και δεν καταλαβαίνω γιατί, κλασικές. Θα το τολμούσα, δεν το συζητώ. Μέσα για μέσα!

Μήπως μπορεί να δουλέψει και αντίστροφα αυτή η ιδέα; Όχι ο συγγραφέας να παίρνει συνέντευξη από αναγνώστη και κάποια στιγμή να μπαίνει στην συζήτηση το κοινό, όπως το προτείνει ο Αkamas. Αλλά από την αρχή αναγνώστης ή αναγνώστες να παίρνουν συνέντευξη από τον συγγραφέα. Όπως γίνεται στα πανεπιστήμια περίπου. Που προσκαλούν κάποιον και γίνεται ανοιχτός διάλογος με τους φοιτητές.

Η πρόταση της Μαριέλας δείχνει περίτρανα ότι σε μια παρουσίαση βιβλίου "οι ουρανοί είναι δικοί μας". Το γράμμα είναι καλό "αγκίστρι" για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του κοινού. Για να γίνει όμως όχημα και όχι πυροτέχνημα, το γράμμα χρειάζεται λεπτή προεργασία και μαζί, θαρρώ, ίσως και κάτι πιο στιβαρό για να το σηκώσει. Χωρίς ενδοιασμό θα ξεκινούσα και ίσως τελείωνα με ένα γράμμα. Μέσα(μέσα στον φάκελο του γράμματος), προσωπικά θα έβαζα για τον αναγνώστη/κοινό κι ένα πεζό.

Η ιδέα της Έλενας (είναι διαβασμένη αναγνώστρια) ήρθε όταν είχα γράψει το σημείωμα αυτό. Θα επανέλθω, Λένα. Σε ευχαριστώ.

Mariela είπε...

Καταπληκτικές οι ιδέες που προκύπτουν....
Θα μου άρεσε πολύ να συμμετέχω σε κάτι απ' αυτά....

Νοελάκι, χαίρομαι ιδιαίτερα που επανήλθες στο μπλογκ και μάλιστα τόσο ζωηρά....

Διαβάζοντας το βιβλίο σου πάντως, πολύ συχνά πίνακες ξεπηδούσαν από τις σελίδες του....

Noelle Baxer είπε...

Μαριέλα, αυτό μου το έχουν ξαναπεί με άλλον τρόπο πολλές φορές, από την έκδοση των διηγημάτων μου ακόμη. Ότι γράφω κινηματογραφικά. Με εικόνες. Κι έχουν δίκιο, ξέρεις. Όταν γράφω, το ζω σαν να το βλέπω μπροστά μου και να βιάζομαι να περιγράψω την "σκηνή" μην με προλάβει η επόμενη εικόνα και χαθεί. Μια ερώτηση που συχνά δέχομαι είναι αν η "Δρυς" θα γυριστεί ταινία!
Αυτό που έγραψες οδηγείται αυτόματα σε μια νέα ιδέα, εξαιρετική ιδέα, που αφορά όλα τα βιβλία φυσικά που έχουν χρώμα και εικόνες, όχι μόνο τη "Δρυ": Ένας ζωγράφος, καλή ώρα εσύ, που έχεις και ομάδα μαθητών, ίσως και αυτοί, να ξανα"γράψεις" με τα πινέλα σου εικόνες του βιβλίου που σε κέντρισαν, με την δική σου ματιά και τέχνη, και να εκτεθούν σε μια κοινή παρουσίαση, βιβλίου και των ζωγραφιών. Πώς κάνεις αυτή την εποχή την ατομική έκθεση ζωγραφικής σου στο Σπίτι της Κύπρου; Μια κοινή έκθεση.
Τι λες; Πώς σου φαίνεται αυτό; Γενικά πώς σου φαίνεται; Δεν το προσωποποιώ στην "Δρυ", η συζήτηση είναι γενική.
Σε σας τους άλλους, πώς σας φαίνεται, αλήθεια;

Πριν σας αφήσω για την ώρα, να σας πω και τούτο, για να μην θεωρηθεί πως η ιδέα που μόλις είπα είναι από το μυαλό μου: Η Έλενα, το μήνυμα πριν το τελευταίο της Μαριέλας, που ασχολείται ερασιτεχνικά με την ζωγραφική, όταν την γνώρισα ως αναγνώστρια της "Δρυ", κάτι ανάλογο μου είπε. Ότι κάποιες σκηνές ένιωσε την επιθυμία να τις ζωγραφίσει. Σωστά, Λένα;

Ανώνυμος είπε...

Εννοείται όυι για να γίνει αυτό που προτείνω θα πρέπει η επιλογή να είναι αυστηρή και να υπάρχει συννενόηση ανάμεσα στον συγγραφέα και στον αναγνώστη για να είναι προς όφελος του βιβλίου.

Noelle Baxer είπε...

Φτάνει να μην είναι στημένο, συμφωνείς Akama; Για να υπάρχει το στοιχείο του αυθόρμητου, της εγρήγορσης και του ξαφνιάσματος. Όμως, θεματολογία που θα θέλαμε και οι δύο πλευρές να καλυφθεί, είναι σωστό να υπάρχει. Προετοιμασία και σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται. Έτσι κάναμε και με την Θεοδοσία πριν την "συνέντευξη" της 16ης.
Όταν μπαίνει στην κουβέντα το κοινό, κι αυτό θα γίνει χωρίς σπρώξιμο άμα η κουβέντα έχει ενδιαφέρον, εκεί πια βουτάς στα βαθιά νερά κι αφήνεις στην αμμουδιά την ατζέντα.

Γράφοντας αυτά, ανακαλώ την παρουσίαση της "Δρυ" στο βιβλιοπωλείο "Περδίκης" στην Καλλιθέα. Έγινε τις μέρες των γεγονότων του Δεκεμβρίου. Μετά την παρουσίασή μας με την Έλεν (Τσαμαδού), αυθόρμητα ξεκίνησε μια κουβέντα με το κοινό, τόσο ζεστή και οικεία που δεν βρήκα τον λόγο που ήμουν καθισμένη απέναντί τους κι όχι ανάμεσά τους. Σου το λέω αυτό, Akama, ως δείγμα της ατμόσφαιρας στην αίθουσα.

Κατάλαβα πώς το βλέπεις και την θεωρώ δυνατή πρόταση. Το δυνατή και με τις δύο έννοιες: δυνατή να πραγματοποιηθεί και δυνατή σε δύναμη. Ξέρεις, βάζουμε τόση ενέργεια στην βιβλιοπαρουσίαση, και οι παρουσιαστές του και οι συγγραφείς, κι είναι κρίμα στο τέλος να ξεφουσκώνει αυτό με την κλασική ερώτηση προς το κοινό, εάν θα ήθελε να ρωτήσει κάποιος κάτι, και κανείς να μην ρωτάει. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν είναι επειδή δεν έχουν κάτι να ρωτήσουν αλλά επειδή δεν τους έχει ζητηθεί σωστά. Την ανεμόσκαλα για να μας πλησιάσουν, εμείς θα την πετάξουμε. Οι άνθρωποι δεν είναι θρασείς να ανέβουν μόνοι τους!

Costas Loupas είπε...

Μενω στην Αγγλια και θα ηθελα να μοιρασθω την μοναδικη μου εμπειρια απο παρουσιαση βιβλιου εδω.
Διαβασα ενα αρθρο στην εφημεριδα για την Παταγωνια (στο ταξιδιωτικο μερος) και υπηρχε στο τέλος μια σημειωση οτι ο αρθογραφος παρουσιαζει το βιβλιο του σε μερικες μερες και μια και μου αρεσε το αρθρο πηγα.
Η παρουσιαση δεν ηταν δωρεαν - αν δεν κανω λαθος πληρωσα 6 λιρες (περιελαμβανε και ενα ποτηρι κρασι στο τελος). Εγινε στο Ιδρυμα Ιβηρικων και Νοτιοαμερικανικων σπουδων που ειναι στο Μπελγκρεβια.
Το βιβλιο ηταν καινουριο και οι περισσοτεροι δεν το ειχαν διαβασει. Πριν αρχισει η παρουσιαση, παιζοταν μια ταινια χωρις ηχο που ηταν γυρισμενη στην Παταγωνια και ηταν κυριως για να δειχνει το ποσο διαφορετικη χωρα ειναι.
Η παρουσιαση εγινε μονο απο τον συγγραφεα μετα απο ενα μικρο προλογο απο μια υπαλληλο του Ιδρυματος. Ξεκινησε με μερικα πραγματα για τον εαυτο του που ηταν χρησιμα μια και εδωσε την βαση για το πως ηξερε τοσα πολλα για την Νοτια Αμερικη. Το βιβλιο βασιζοταν στις δικες του εμπειριες αλλα κατα την διαρκεια της παρουσιασης διαβασε κομματια απο βιβλια που χρησιμοποιησε σαν πηγες.
Δεν νομιζω να υπηρχαν ερωτησεις κατα την διαρκεια της ομιλιας του (περιπου 40 λεπτα). Και επισης δεν υπηρχε οπτικοακουστικο υλικο - η ταινια σταματησε οταν αρχισε την ομιλια του.
Λογω του θεματος, το κοινο ηταν κυριως ατομα που ειχαν παει στη Παταγωνια και ατομα που θα ηθελαν να πανε και επομενως υπηρχαν πολλες ερωτησεις μετα.
Οταν τελειωσαν οι ερωτησεις, ο κοσμος σηκωθηκε, πηγε να παρει το κρασι και συνεχιστικαν οι συζητησεις με τον συγγραφεα. Φυσικα οσοι ηθελαν μπορουσαν να αγορασουν το βιβλιο.

Unknown είπε...

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι η διαφορετικότητα μιας παρουσίασης βιβλίου εξαρτάται από τον συγγραφέα. Και τι εννοώ για να μην παρεξηγηθώ. Η πρωτοτυπία συνδέεται άμεσα με το ίδιο το βιβλίο, τα συναισθήματα που προκαλεί, τις εικόνες που μπορούν να ζωντανέψουν μπροστά σου (κυριολεκτικά). Δεν κάνουν όλα τα βιβλία για παρουσιάσεις και ας θυμώσουν μερικοί Είχα τη χαρά και την ευτυχία (γιατί νιώθει κανείς πραγματικά ευτυχισμένος όταν ακούει μια χαρούμενη φωνή όπως της Νοέλ) που διοργάνωσα ως υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης «ΦΩΣ» Πειραιά σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά την παρουσίαση του βιβλίου «Από δρυ παλιά κι από πέτρα» στο χώρο του συνδέσμου.
Δεν θα μεταφέρω τις εντυπώσεις του κόσμου γιατί ήδη η συγγραφέας έχει αναφερθεί εκτενέστερα. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι μια παρουσίαση βιβλίου μπορεί να εντυπωσιάσει μόνο αν καταφέρει να αποδώσει την αλήθεια του αναγνώστη, τα μηνύματα που πήρε, τα συναισθήματα που του προκάλεσε. Η αλήθεια του συγγραφέα φαίνεται ή δεν φαίνεται(γιατί υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις) στο έργο του. Πάντρεμα μουσικής, ακόμη και επιτόπια σκίτσα από ζωγράφους που έχουν σημείο αναφοράς το βιβλίο, εκθέσεις φωτογραφίας, γλυπτικής και πολλών άλλων ειδών τέχνης μπορούν να παίξουν το δικό τους ξεχωριστό ρόλο. Ακόμη και οι μυρωδιές ενός βιβλίου μπορούν να μεταφερθούν στο χώρο. Ο κόσμος ειδικά στους καιρούς μας θέλει να ακούει πράγματα που μπορούν να τον ταξιδέψουν και η καλύτερη αποσκευή γι’αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα βιβλίο. Αυτές τουλάχιστον είναι οι εντυπώσεις που έχω έως σήμερα.



ΥΓ.Νοέλ το βιβλίο σου κάθε φορά που τ’ανοίγω μυρίζει ρίγανη. Έτριψα λίγη μέσα σ’άυτό. Ξέρεις εσυ…

Ανώνυμος είπε...

Για τους συγγραφείς δεν διαφωνώ ότι βάζουν ενέργεια τόσο στη συγγραφή του βιβλίου όσο και στη παρουσίαση. Θα μου επιτρέψεις να έχω μια διαφωνία για κάποιους παρουσιαστές. Είχες τη τύχη να έχεις την Έλεν παρουσιάστρια στου Περδίκη και δεν είχες πρόβλημα, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω βρεθεί σε κάποιες παρουσιάσεις εκτός τόπου και χρόνου και σκεφτόμουν τι ακριβώς ανέβηκε να κάνει ο παρουσιαστής. Παρουσιάσεις που πλησιάζουν τη μια ώρα το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να εκνευρίζουν το κοινό και να θάβουν το βιβλίο.

Noelle Baxer είπε...

Όποιος πει ότι ο Akamas έχει άδικο, ...θα έχει άδικο. Είναι ανυπόφορο να τύχεις σε βιβλιοπαρουσίαση με βαρετό παρουσιαστή και ομιλία που να τραβάει σε υπερβολικό μάκρος. Στο ζήτημα της διάρκειας της ομιλίας ο Akamas επανέρχεται και νομίζω ότι εκτός αν κάποιος έχει αντίρρηση (θα θέλαμε να την ακούσουμε), μία πρώτη "απόφαση" θα μπορούσε να είναι οι ομιλίες μας να μην ξεφεύγουν χρονικά άπό κάποια λογικά όρια.

Στο εύρος του χαρακτηρισμού "βαρετός παρουσιαστής", βάζω και αυτούς που φαίνεται πως δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τον ρόλο που ανέλαβαν και που σε προσβάλει να τους ακούς. Μαζί τους στο ίδιο καζάνι, αυτοί που ούτε έχουν διαβάσει το βιβλίο που παρουσιάζουν, που λέει και η Έλεν.
Η προχειρότητα και η επιδερμικότητα δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγουν στην φόρα, εκτός αν το ακροατήριο κοιμηθεί πριν.

Αν αυτό είναι κανόνας, υπάρχει νομίζω μια εξαίρεση: όταν ο παρουσιαστής ή ο συγγραφέας που παρουσιάζει το βιβλίο του είναι μια λαμπερή προσωπικότητα με χάρισμα λόγου. Παράδειγμα, είχα παρευρεθεί σε μια παρουσίαση του Ξανθούλη για το προ-τελευταίο του βιβλίο που είχε τότε πρόσφατα κυκλοφορήσει. Το παρουσίασε μόνος του. Ούτε αποσπάσματα δεν διαβάστηκαν. Όμως ο λόγος του έρεε όμορφα και συχνά ήταν διασκεδαστικός. Μας μιλούσε όχι με στόμφο αλλά με απλότητα και φιλικότητα και νομίζω πως ήταν σε ύφος παρουσίασης κοντά σε αυτό που έθεσε η Elena/Λένα, δηλαδή ο αναγνώστης κατά την παρουσίαση να γειτνιάσει με τον συγγραφέα. Επειδή ο προφορικός λόγος του Ξανθούλη ήταν εκπληκτικά παρόμοιος με τον γραπτό του λόγο είχε πολύ ενδιαφέρον να ακούς ένα "προφορικό γραπτό". Πήραμε μια γερή "δαγκωματιά" από το βιβλίο που είχε για μας και φύγαμε χορτάτοι. Κάτι τέτοιο υπάγεται στην κατηγορία one-man-show. "Βιβλιοπαρουσίαση one-man-show."

Με αυτό έρχεται η κουβέντα στο σχόλιο της Καλλιόπης. Με την εμπειρία της από την Λέσχη Ανάγνωσης έχει μεγαλώσει τις απαιτήσεις της στο πώς θέλει να βλέπει μια καλή παρουσίαση λογοτεχνικού βιβλίου. Ως Ζητούμενο παντρεύει και τα δύο: Να είναι βιβλιοκεντρική (να ζωντανεύουν οι εικόνες του βιβλίου κλπ), να είναι και αναγνωστοκεντρική (ποιός είναι ο σωστός όρος;) δίνοντας σημασία στην "αλήθεια" όπως την ορίζει όμορφα η Καλλιόπη.
Δύσκολα μας βάζεις, Καλλιόπη!

Έχουμε σήμερα και έναν Εγγλέζο στην παρέα. (Όταν ήμασταν στο σχολείο στην Καβάλα, εγώ ήμουν η Εγγλέζα και αυτός ο Έλληνας.) Πώς σας φαίνεται η περιγραφή βιβλιοπαρουσίασης στην Αγγλία που δίνει ο Κώστας Λούπας; Στοίχημα ότι θα μου πείτε για το κρασί που περιλαμβανόταν στην τιμή.

clementine είπε...

Νοέλ καλησπέρα, λυπάμαι πολύ που δεν μπόρεσα να είμαι στον Πειραιά,
απ΄ότι βλέπω έχασα πολλά.
Σιγουρα είναι ένα βιβλίο που του αξίζει τέτοιου είδους παρουσίαση.
Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι κοντά σου.
Καλά κούλουμα....

Noelle Baxer είπε...

Θα υπάρξουν κι άλλες παρουσιάσεις στο μέλλον, Clementine. Σε ευχαριστώ που επικοινώνησες ξανά μαζί μου.

Επανέρχομαι στην αγγλική εμπειρία βιβλιοπαρουσίασης που είχε ο Κ. Λούπας. Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση που εντόπισα είναι στο τέλος, στο κρασί και στα "πηγαδάκια" με τον συγγραφέα. Αυτό νομίζω θα ικανοποιούσε ιδιαίτερα αναγνώστες όπως η Elena/Λένα και ο Akamas, αλλά και πολλοί άλλοι που έχει τύχει να μιλήσουμε (να μην πω όλοι), που δίνουν σημασία στην προσέγγιση με τον συγγραφέα. Μία έστω ολιγόλεπτη προσωπική συνομιλία είναι ένας καλός τρόπος για να κυριολεκτεί κάποιος μετά ότι έχει γνωρίσει τον συγγραφέα. Το "πηγαδάκι" μετά μια παρουσίαση, δίνει επιπλέον την ευκαιρία πιο εύκολα να γίνονται ερωτήσεις από το κοινό, άρα να μεταφέρονται πληροφορίες αμφίδρομα. Γιατί κι εμείς μαθαίνουμε από τους αναγνώστες μας. Επιπλέον του επιπλέον, την βιβλιοπαρουσίαση την κάνει "έξοδο". Σαν να ακολουθεί κοκτέιλ κατά κάποια έννοια. Εστιάζω στην περίσταση, το κρασί ή μη-κρασί το θεωρώ ανεξάρτητο θέμα. Ως μηχανισμό παρουσίασης αυτό που είδα είναι "πρώτα καλύπτεις το σύνολο, ύστερα μία-μία τις ομάδες του". Σχετικά με το εισιτήριο, που γράφει ο Κώστας, δεν το συζητώ καν!!!

clementine είπε...

Πέρασα να σου πώ μια καλησπέρα.
ελπίζω να είσαι καλά.......

Noelle Baxer είπε...

Πολύ καλά είμαι, Clementine, σε ευχαριστώ. Όποτε σε φέρνει ο δρόμος σου, να περνάς! Συνήθως μέσα είμαι. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή δεν βγαίνω πολύ. Γράφω ένα νέο μυθιστόρημα και είμαι έγκλειστη σε αυτό. Κάνω παρέα με τους ήρωες, πετάγομαι από τον έναν τόπο στον άλλον, από μια εποχή στην άλλη, ξέρετε εσείς.
Η περισυλλογή είναι το ένα. Το άλλο είναι η συγκέντρωση και η επεξεργασία των πληροφοριών. Όχι ως πληροφορίες απαραίτητα. Ως αύρα. Εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία όταν ανήκεις σε άλλον τόπο και χρόνο. Είναι επίπονη και χρονοβόρα δουλειά αυτό, αλλά απαραίτητη για να στέκεται το βιβλίο γερό και καλοχτισμένο.
Clementine, χαίρομαι που περνάς. Σε ξαναπεριμένω. Θα τα πούμε.

clementine είπε...

Κάθε μέρα περνώ... όχι μόνο γιατί το βιβλίο σου το λάτρεψα...
Έμαθα ότι ήσουν στην παρουσίαση της Μαρίας στη Γλυφάδα, μα εγώ ήρθα πολύ αργά και π΄.ανω στην αναμπουμπούλα δεν κατάλαβα ποιός ήταν εκεί και ποιός όχι. Ισως να είχες φύγει. Δεν πειράζει θα τα πούμε σίγουρα στο μέλλον/
Χάιρομαι πάρα πολύ που γράφεις νέο βιβλίο. Και σε ζηλέυω λιγάκι που μπορείς και ταξιδεύεις μ΄εκείνη την περισυλλογή, κι εκείνη η αυρα σε παρασέρνει.
Καλή έμπνευση και να είσαι καλά.

Noelle Baxer είπε...

Κρίμα που δεν γνωριστήκαμε από κοντά στην παρουσίαση της Μαρίας. Ήταν ευκαιρία. Δεν πηγαίνω σε βιβλιοπαρουσιάσεις συχνά, δυστυχώς. Δεν μου βγαίνει το πρόγραμμα. Δεν χωράει άλλα η μέρα μου. Τα απογευματοβραδάκια που είναι οι παρουσιάσεις, εγώ εργάζομαι σκληρά ως μαμά.
Για την αύρα, μην ανησυχείς, Clementine. Θα σου την έχω έτοιμη στο βιβλίο. Σε ευχαριστώ για την ευχή για έμπνευση. Πάντα πιάνει τόπο.
Καλό απόγευμα σε όλους σας.

PANOS KOYKOYZELIS είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
clementine είπε...

Πέρασα να σου ευχηθώ....
Καλή Ανάσταση και να περάσεις καλά με τους ανθρώπους που αγαπάς!!

Noelle Baxer είπε...

Ευχαριστώ για τις ευχές, Clementine. Όπως το είπες, έγινε!
Πράγματι, πέρασα ωραία και με την οικογένειά μου, δηλαδή τους ανθρώπους που αγαπώ περισσότερο. Πάσχα κάναμε στο Πήλιο. Εσύ; Πέρασες καλά;

pylaros είπε...

Όσο Διαβάζεις, τόσο μαθαίνεις. είπα κι εγώ να σας πω την ταπεινή μου γνώμη
Ο συγγραφέας για να παράγει, ή μάλλον για να του έρθει η έμπνευση, το ταλέντο, χρειάζεται μοναξιά, μέσα από αυτήν μπορεί και γράφει αριστουργήματα. Αλλά για να παρουσιάσει το έργο του στο κοινό, του λείπει η αυτοπεποίθηση, του λείπουν οι δημόσιες σχέσεις, οι γνωριμίες, έτσι γράφει, και τα αποθηκεύει, γιατί το γράψιμο γιαυτόν είναι η συνέχειση της ύπαρξής του της ζωής του και ποιος ξέρει ίσως κάποια μέρα βγουν στην επιφάνεια.

Σας ευχαριστώ
Γαβριήλ Πανγιωσούλης, Νέα Υόρκη
http://pylaros.blogspot.com