Το ανταλλάσσεις; Το ανταλλάσσεις πράγματι; Τον εαυτό σου, το «βασίλειό» σου που μεγάλωσες με διαξιφισμούς ακροβατώντας σε επικίνδυνα τοιχία και το υπερασπίστηκες, άλλοτε, με μάχες πρόσωπο με πρόσωπο χωρίς να φοβηθείς το τρομερό προσωπείο του εχθρού; Αναρωτιέμαι τι έγινε ο ηγεμών που ήξερα στο σώμα σου! Πάει; Πήγε στο γραφείο; Μετά τις 5 το απόγευμα πια θα επιστρέφει ο βασιλιάς; Επικεφαλής ηγεμών χωρίς σώμα στρατού θα είναι! Πλέον μετά τις 5:00 καβάλα στον Βουκεφάλα του, παντέρημος θα καλπάζει στα παλιά πεδία μάχης που έχουν καλύψει άγριες ανεμώνες καταδιώκοντας την σκιά του.
Όλα τούτα και όοοολα εκείνα που κουβαλάνε οι σιωπές σου περιμένουν ένα νεύμα σου. Για να ξεφυσήσουν με ανακούφιση και να ξαναπλώσουν τα τρυφερά μέλη τους, ή την αρίδα τους, στο βασίλειο που τους έχτισες να ζήσουν, μνήμες βασιλοπούλες με βελούδινα βαρύτιμα φορέματα εποχής και ροδαλά τριανταφυλλένια μάγουλα.
Εδώ, σου βάζω τη δουλειά στην άκρη στο τραπέζι. Λιμπιστική δουλειά, ε; Την αρπάζεις; Κάτω το χέρι σου, δεν τα ‘παμε ακόμη! Δεν συμφωνήσαμε. Τι περιέχει το βασίλειό σου, τι έχεις από τον εαυτό σου να μου δώσεις για να πάρεις;
...Βάλε το «βασίλειό» σου πίσω στην τσέπη σου. Δεν θα το πάρω. Δεν το θέλω πια. Αν το κατάλαβες, δεν έχεις πλέον βασίλειο να πουλήσεις.
Σκέψη στο περιθώριο
Ανταλλακτική οικονομία με τον εαυτό μας;
Ένα από τα κείμενά μου για την ανεργία
Ελισάβετ Παπαχρήστου Ο αντιβενιζελισμός 1917-1920 Εκδόσεις Ασίνη
Πριν από 10 μήνες
9 σχόλια:
Τι κάνεις Νοελάκι;; μου αρέσει αυτή η δουλειά σου... η σειρά όλη εννοώ! φιλιά
Χαίρομαι που τη βρίσκεις ενδιαφέρουσα. Μια σειρά μικρών κειμένων είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να "γράψει". Κομματάκι-κομματάκι δεν είναι εύκολο να βάλεις κάτω ένα σύνολο δουλειάς. Είναι εύκολο για μένα, αλλά δύσκολο για τον αναγνώστη. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Αυτό το ξέρετε εσείς καλύτερα από μένα.
Δεν θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου... εμένα μου αρέσουν τα μικρά κομμάτια όταν αυτά έχουν κάτι να πουν. Λόγω μεγέθους εστιάζονται περισσότερο στην ουσία, κι έτσι "μένουν" στον αναγνώστη.
Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;;
Κι όμως θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου σε αυτό που λες για τα μικρά κομμάτια. Έτσι νομίζω κι εγώ ότι είναι. Εννοούσα όμως κάτι άλλο: ότι ένα έργο που προσφέρεται σκόρπια, μια σελίδα εδώ σήμερα,μια σελίδα 'κει μετά από μέρες, έχει έναν βαθμό δυσκολίας σε σχέση με ένα βιβλίο, ας πούμε, που ζητείται από τον αναγνώστη απλώς να γυρίσει σελίδα.
Ναι, γράφω ένα καινούργιο μυθιστόρημα, Μαριέλα. Βρίσκομαι στην γνωστή σε σένα δημιουργική φάση που τα πάντα κινούνται γύρω από αυτό. Η Γη περιστρέφεται πέριξ του! Μέχρι και ο σκύλος μας θα επαναστατήσει σε λίγο!
Μπράβο Νοελάκι... πήρα και το μέηλ σου και το προώθησα...
έχεις σκεφτεί για ένα βιβλίο με όλα αυτά τα κείμενα;;
προσωπικά πολύ θα το έκανα κέφι... σε φιλώ
υγ. ο σκύλος να επαναστατήσει δεν πειράζει.... οι υπόλοιποι συγκάτικοι σου όμως, φαντάζομαι πως.... ναι! χαχαχαχα....
΄Επεσες μέσα, που λένε. Πράγματι υπάρχει μια σκέψη μελλοντικά να συγκεντρωθούν όλα σε ένα e-book το οποίο θα περιέχει και κείμενα για την ανεργία (της ίδιας συλλογής δηλαδή) που δεν θα έχουν βγει στο Διαδίκτυο. Αυτή τη στιγμή ο τρόπος που γίνεται, με ελεύθερη διακίνηση και εύχρηστα μεμονωμένα κείμενα, νομίζω πως είναι ο πλέον ενδεδειγμένος για να φτάσουν παντού. ...Δεν πρόκειται να φτάσουν παντού, εννοείται, θεωρητικά μιλάω, σε επίπεδο δυνατότητας.
(ΥΓ. Για να φτάσουμε στον σκύλο, όπως καταλαβαίνεις θα έχουν προηγηθεί οι υπόλοιποι του σπιτιού που προηγούνται στην ιεραρχία.)
καλησπέρα.Πολύ ωραίο το νέο σας άρθρο,αν και δεν θα το σύστηνα σε κάποιον άνεργο.Ευτυχώς η λογοτεχνία στρογγυλεύει τα οξύαιχμα άκρα που πονουν.Παίρνω το θάρρος να σας πω κι εγώ ότι προτιμώ το παζλ κομματάκι κομματάκι.Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στο καθένα καταννοώ το σύνολο καλύτερα.Βέβαια θα ήταν πολύ όμορφο να βγουν όλα μαζί.Εύχομαι το καλύτερο για το νέο εγχείρημα σας!Ανυπομονούμε!
Η παρομοίωση με παζλ κομματάκι κομματάκι, που λέει η Ιωάννα, μου άρεσε. Κοιτώντας το κάθε κομματάκι παζλ καλά-καλά για να βρούμε τη θέση του στο σύνολο, πράγματι παρατηρούμε προσεκτικότερα την γενική εικόνα, τι δείχνει το παζλ. Τα μικρής έκτασης κείμενα εάν είναι περιεκτικά (και όχι φτωχά, ας πούμε), τα βρίσκω άκρως ενδιαφέροντα. Και πριν αρχίσω να γράφω η ίδια, μου φαινόταν πασιφανές πως είναι πιο εύκολο να απλώσεις κάτι μικρό σε περισσότερες σελίδες, παρά το ανάποδο: να συμπτύξεις κόβοντας και ξανακόβοντας ό,τι περιττό. Τα διηγήματα, μια κλασική οδός για περιεκτικά κείμενα, τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Και μεταξύ μας μου κάνει εντύπωση αυτό που λένε, ότι το ελληνικό αναγνωστικό κοινό δεν τα θέλει.
Θεωρώ ότι εδώ δεν υπάρχει κρύο και ζεστό. Το να αρέσει σε κάποιον το μυθιστόρημα, ως λογοτεχνικό είδος, δεν σημαίνει πως δεν του αρέσει και το διήγημα. Συμφωνείτε;
Νομίζω πως τα μικρά κείμενα περνούν πιο εύκολα το μήνυμά τους.Ιδιαίτερα τα κείμενα αυτά με την ανεργία καταφέρνουν να αναδείξουν το θέμα από πολλές οπτικές γωνίες χωρίς να κουράσουν.Όσον αφορά το διήγημα και το μυθιστόρημα, είμαι της άποψης ότι όποιος αγαπάει το καλό βιβλίο τα αγαπάει και τα δύο.Τα τελευταία χρόνια εκτίμησα το διήγημα καλύτερα.Πάντα ,όμως, διάβαζα βιβλία με παραμύθια που ήταν ουσιαστικά μικρά διηγήματα.Το μυθιστόρημα είναι πολύ διαφορετικό. Είναι μαγεία! Δεν είναι μόνο το μέγεθος. Έχει θαρρείς άλλη δυναμική.Μιλώ μόνο ως αναγνώστρια βέβαια.Για εξάσκηση εχω αρχίσει και γράφω μικρά κείμενα.Μου είναι πιο εύκολο.Δε μπορώ να καταλάβω σε ένα μεγάλο έργο με κεφάλαια τι πρέπει να αναφέρεται εκτενώς και τι να περνάει χωρίς πολλές λεπτομέρειες...Σας χαιρετώ!Να στε καλά και πάντα δημιουργική!
Δημοσίευση σχολίου